و تمام مطالب و محتوای این وب سایت طبق قوانین جمهوری اسلامی ایران می باشد و فعالیت میکند.
پس از بارگزاری صفحه و بر روی دکمه قبول میکنم کلیک کنید.
و از قسمت نظرات درخواست خود را ارسال کنید.
افرادی که واجد شرایط نیستند به هیچ وجه درخواست ارسال نکنند.
بر دفترهای دبستانی‌ام،بر میز مشقم و بر درختان،
بر شن بر برف،نام ترا می‌نویسم.بر همۀ صفحات خوانده شده،
بر همۀ صفحات سپید،بر سنگ،خون،کاغذ یا خاکستر،
نام ترا می‌نویسم.بر تصویرهای زرین،بر سلاح جنگاوران،
بر تاج شهریاران،نام ترا می‌نویسم.
بر جنگل و بر صحرا،بر آشیانه و بر گُل طاووسی،
بر پژواک کودکی‌ام،نام ترا می‌نویسم.
تو را به جای همه کسانی که نشناخته‌ام دوست می دارم،
تو را به خاطر عطر نان گرم،
برای برفی که آب می‌شود دوست می‌دارم،
تو را به جای همه کسانی که دوست نداشته‌ام دوست می‌دارم،
تو را به خاطر دوست داشتن دوست می‌دارم،
برای اشکی که خشک شد و هیچ وقت نریخت،
لبخندی که محو شد و هیچ گاه نشکفت دوست می‌دارم،
حال چند سالی‌ست که آواره‌ایم،از جزیره‌ای خشک و بی آب و علف،
به جزیره‌ی خشک و بی‌آب و علفی دیگر،در حال حمل چادرها بر پشت‌مان،
بی‌آنکه فرصت برپا کردن‌شان را داشته باشیم ،
بی‌آنکه فرصت کنیم دو سنگ را کنار هم بچینیم،
تا بر آن‌ها دیگچه‌امان را بار بگذاریم،بی‌آنکه فرصت کنیم صورت‌مان را بتراشیم،
نصفه سیگاری دود کنیم.از احضار به احضار،از بیگاری به بیگاری،
در جیب‌های‌مان عکس‌های قدیمی بهار را داریم،
هرچه زمان می‌گذرد بیشتر رنگ می‌بازند،شناخته نمی‌شوند.
تمام شب خوابش نبرد،گام های آن خوابگرد را دنبال می‌کرد.
بالا سرِ خود، روی پشت بام،هر گام در تهی جای او طنینی بی پایان داشت.
سنگین و خفه،کنار پنجره ایستاد، منتظر که بگیردش اگر افتاد.
اما اگر خودش هم با او پایین کشیده می‌شد، چه؟
درِ این اتاق‌ها را،یکی‌یکی باز می‌کنیم و سرک می‌کشیم،
از اتاق سفید می‌رسیم،به اتاق صورتی
از اتاق سبز می‌رسیم،به اتاق سیاه،
از آب‌انبار قدیمی می‌رسیم،به صندوق‌خانه‌ی مادربزرگ،
من این درها را تنها برای تو باز کرده‌ام،
من این ستاره‌ها را تنها برای تو پشتِ پنجره جمع کرده‌ام،
من از سایه تنها برای تو می‌گویم،
سایه‌ای که بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود روی دیوار،
وقتی چراغ روشن می‌شود،من از نور تنها برای تو می‌گویم،
نوری که از سقف می‌تابد و پلّه‌ها را روشن میکند،
پلّه‌هایی که بالا می‌روند، پلّه‌هایی که پایین می‌روند،