دوستم داشت،من هم گاهی دوستش داشتم

امشب می‌توانم غمگنانه ترین شعرهایم را بسرایم
شاید بسرایم :
شب ستاره‌باران است
و لرزانند، ستاره‌های نیلگون در دورست
باد شب در آسمان می‌پیچد و آواز می خواند
امشب می‌توانم غمگنانه‌ترین شعرها را بسرایم
دوستش داشتم،
او هم گاهی دوستم داشت.
در چنین شب‌هایی او را در آغوش داشتم
زیر آسمان بیکران بارها می‌بوسیدمش
دوستم داشت، من هم گاهی دوستش داشتم.
چه سان می توانستم به آن چشمان درشت آرامش دل نسپرم!؟
امشب می توانم غمگنانه ترین شعرها را بسرایم

اندیشه نداشتن او،
احساس از دست دادنش
و شنیدن شب بلند و بلندتر بی حضور او
و شعر به جان چنگ می‌زند،
همچون شبنم بر سبزه

چه باک اگر عشقم را توان نگه داشتن نبود.
شب ستاره باران است

تو را به خاطر دوست داشتن دوست می‌دارم

تو را به جای همه کسانی که نشناخته‌ام دوست می دارم،
تو را به خاطر عطر نان گرم،
برای برفی که آب می‌شود دوست می‌دارم،
تو را به جای همه کسانی که دوست نداشته‌ام دوست می‌دارم،
تو را به خاطر دوست داشتن دوست می‌دارم،
برای اشکی که خشک شد و هیچ وقت نریخت،
لبخندی که محو شد و هیچ گاه نشکفت دوست می‌دارم،