در طول کشمکش کره‌ای ها در دهه پنجاه قرن پیش، به ویژه بعد از انتقال بخش زیادی از ذخیره خون به خارج از یک سو، و در معرض خطر بودن ذخیره خون بیمارستانها به دلیل احتمال مورد هدف قرار گرفتن و یا خسارت‌های ناشی از فعالیت‌های رادیواکتیوی، این کار واقعاً ضروری بود، و در همین راستا کمپین بزرگی در سراسر آمریکا برای مشخص کردن گروه خونی تعداد زیادی از شهروندان این کشور به راه افتاد تا برنامه «بانک خون سیار» را اجرا کنند و به این ترتیب انتقال خون را به سریعترین شکل ممکن انجام بدهند.
در سالهای نخست جنگ سرد، ترس بر آمریکاییان حاکم شده بود، تا جایی که شماری از دانش‌آموزان مدارس آمریکایی مجبور شدند مثل سربازان آمریکایی پلاک شناسایی داشته باشند، تا در صورت وقوع حمله هسته‌ای، شناسایی اجساد آنها امکانپذیر باشد.
پس از آن، اقدام عجیب دیگری برای تشخیص اجساد احتمالی صورت گرفت و گروه خونی کودکان و جوانان روی بدنهایشان خالکوبی شد. پیش‌بینی می‌شد که این گام نقش مهمی را در نجات هزاران نفر و تسریع فرآیند انتقال خون بعد از وقوع حمله هسته‌ای ایفا کند. این فرآیند با انتقادات بسیاری روبرو شد، زیرا ایده‌ی آن دریافت خون در هنگام نیاز فرد نبود، بلکه شهروند آمریکایی به یک اهداکننده خون تبدیل می‌شد که او را از خیابانها برای نجات زندگی کسی دیگر بیرون می‌کشیدند. به این فرآیند نام Tat–Type گذاشته بودند.