دو احتمال وجود دارد؛ یا ما در کهکشان تنها هستیم و یا نیستیم. هر دو به یک اندازه وحشتناک است. (آرتور سی‌کلارک)
اخترفیزیکدان‌های دانشگاه ناتینگهام بریتانیا، با قراردهی داده‌ها و اطلاعات جدید و دقیق از کهکشان راه‌شیری در «معادله دریک»، اعلام کردند که احتمالا دست‌کم ۳۶ حیات فرازمینی هوشمند در کهکشان راه شیری وجود دارند.
این سؤال که آیا انسان‌ها در جهان تنها هستند، کاملاً ناشناخته است. اما در سال ۱۹۶۱، ستاره شناسی به نام «فرانک دریک» راهی را برای فکر کردن در مورد احتمال وجود حیات هوشمند فرارمینی، ارائه کرد. این فرمول که به عنوان «معادله دریک» شناخته می‌شود، شامل متغیر‌هایی نظیر نرخ متوسط تشکیل ستاره در کهکشان، تعداد ستاره‌های دارای سیاره، تعداد سیاره‌هایی که امکان تشکیل حیات در عمرشان می‌رود و طول عمر تمدن می‌شود.
N: تعداد تمدن‌های فرازمینی که می‌توانیم با آنها تماس برقرار کنیم
R*: نرخ متوسط تشکیل ستاره‌ها در کهکشان ما
fp: نسبتی از این ستاره‌ها که دارای سیاره میباشند
ne: تعداد متوسط سیاراتی که احتمال شکل‌گیری حیات در آنها وجود دارد و به دور هر ستاره دارای سیاره می‌چرخند
fℓ: نسبت سیاراتی که در طول عمرشان عملاً حیات در آن شکل می‌گیرد به تعداد سیاراتی که احتمال شکل‌گیری حیات در آنها وجود دارد
fi: نسبت سیارات دارای حیات که می‌توانند حیات هوشمند (تمدن) را دارا میباشند
fc: نسبت تمدن‌های دارای فناوری با علایمی قابل دریافت در کهکشان باشند
L: مدت زمانی که در آن تمدن‌ها قابلیت برقراری تماس را دارا میباشند. (طول عمر تمدن)
اکنون اخترشناسان دانشگاه ناتینگهام داده‌های دقیق و جدید درباره‌ی کهکشان راه‌شیری را در معادله دریک قرار داده‌اند و به نتیجه‌ی قابل اطمینان‌تری رسیده‌اند.
حل معادله دریک امکان پذیر نیست، زیرا مقادیر بیشتر متغیر‌ها ناشناخته است. اما کریستوفر کنسلیس، اخترفیزیکدان دانشگاه ناتینگهام و همکارانش علاقمند بودند که اطلاعات جدیدی در مورد شکل‌گیری ستاره‌ها و وجود سیارات فراخورشیدی یا سیاراتی که ستاره‌های دیگری را در خارج از منظومه شمسی خودمان دور می‌زنند، به دست آورند. آنها یافته‌های خود را در تاریخ ۱۵ ژوئن ۲۰۲۰ در مجله Astrophysical Journal منتشر کردند.
کنسلیس به مجله علمی Live Science گفت: "این مقاله چند سال پیش هرگز نمی‌توانست نوشته شود. "
این اخترشناسان درباره نحوه محاسبه تعداد تمدن‌های بیگانه می‌گویند نکته کلیدی در برآورد جدید بر این واقعیت بنا شده که تشکیل حیات روی کره زمین، به نحوی که منجر به ظهور تمدن شود، حدود ۴.۵ میلیارد سال طول کشیده است. در نتیجه تشکیل حیات در کرات دیگر نیز دست‌کم می‌بایست به همین اندازه طول کشیده باشد.
یک فاکتور دیگر بر این فرض بنا شده است که یک تمدن هوشمند، مشابه آنچه در زمین داریم، حداقل باید ۱۰۰ سال دوام آورده باشد تا بتواند به مرحله ارسال امواج برسد. این امر بخشی جداناپذیر از محاسبات را تشکیل می‌دهد چرا که شمار تمدن‌ها به شکل زیادی بستگی به این دارد که آنها برای چه مدت امواجی رادیویی، تلویزیونی یا ماهواره ای، که حاکی از وجودشان باشد به فضای بیرونی ارسال کرده باشند.
تام وستبی، استادیار مکانیک آسمان در دانشگاه ناتینگهام و از نویسندگان مقاله، می‌گوید: «روش کلاسیک برای تخمین شمار تمدن‌های هوشمند مبتنی بر حدس‌هایی درباره متغیر‌های مربوط به حیات بود، اما نظرات درباره چنین موضوعی خیلی متنوع هستند. تحقیق جدید ما با استفاده از داده‌های تازه این برآورد‌ها را ساده سازی میکند و به ما یک تخمین قابل اطمینان از شمار تمدن‌ها در کهکشان راه شیری می‌دهد».
کهکشان راه شیری، که منظومه شمسی ما در آن قرار دارد، شامل حدود ۱۰۰ تا ۴۰۰ میلیارد ستاره است. تخمین زده می‌شود در کهکشان راه شیری به ازای هر ستاره تقریبا یک سیاره فراخورشیدی وجود داشته باشد.
اگر تمدن‌های بیگانه به طور مساوی در سراسر کهکشان راه شیری توزیع شده باشند، نزدیکترین همسایه ما احتمالاً ۱۷۰۰۰ سال نوری خواهد بود. یعنی اگر یک پیام با بالاترین سرعت ممکن، یعنی سرعت نور که ۳۰۰هزار کیلومتر در ثانیه سرعت دارد، به سمت آنها برسیم، پیام ما بعد از ۱۷ هزار سال به آنها می‌رسد و اگر آنها پیام ما را دریافت کنند و بلافاصله در جواب ما یک پیام برایمان بفرستند، پیام آنها هم ۱۷ هزار سال ژول خواهد کشید. با یک جمع ساده متوجه می‌شویم برای یک سلام گفتن و یک جواب سلام، باید ۳۴ هزار سال منتظر بمانیم.
این بدان معنی است که ما بسیار بعید است که بتوانیم با تمدن فرازمینی دیگری ارتباط برقرار کنیم.
کریستوفر کونسلیس، پرفسور اخترفیزیک در دانشگاه ناتینگهام که تیم محققان را رهبری کرده است، می‌گوید: «جستجو برای تمدن‌های هوشمند فرازمینی نه تنها امکان وجود تشکیل حیات را آشکار میکند، بلکه به ما سرنخ‌هایی می‌دهد که تمدن خودمان تا چه زمانی دوام خواهد آورد.»
وی ادامه داد: «اگر حیات هوشمندی را در کهکشان پیدا کنیم، این به ما نشان خواهد داد که تمدن ما می‌تواند بیشتر از صد‌ها سال دوام بیاورد. اما اگر تمدنی را نیابیم، این به معنای نشانه بدی برای امکان حیات بلندمدت خودمان خواهد بود.»