و تمام مطالب و محتوای این وب سایت طبق قوانین جمهوری اسلامی ایران می باشد و فعالیت میکند.
پس از بارگزاری صفحه و بر روی دکمه قبول میکنم کلیک کنید.
و از قسمت نظرات درخواست خود را ارسال کنید.
افرادی که واجد شرایط نیستند به هیچ وجه درخواست ارسال نکنند.
نر
شیتزو
عالی
۱ سال
شده
داره
شده
براش وقت بزارن خانواده خوب خرج کن ارسال عکس و فیلم بازید از محل و…
تنها موندن
و از قسمت نظرات درخواست خود را ارسال کنید.
افرادی که واجد شرایط نیستند به هیچ وجه درخواست ارسال نکنند.
توجه:(فقط به افراد دارای شرایط لازم واگذار میشوند.)
بدنبال انتشار ویدیوهایی از دزدیده شدن زنان در اندونزی برای ازدواج، بار دیگر سنت عروس دزدی در جزیره دور افتاده سومبا در این کشور بحث برانگیز شده است. بر اساس این سنت قدیمی و جنجالی، خانواده و دوستان مردی که قصد ازدواج دارد، زن مورد نظر او را می دزدند. جزیره سومبا در شرق اندونزی سنت های فرهنگی بسیار قدیمی و جالبی دارد، با این وجود این سنت غیرانسانی باعث شده که نیمه تاریک سنت های این مردمان جلب توجه کند. مردان سومبا می توانند زن ها را از خانواده هایشان دور کرده و با عروس دزدی آن ها را به اجبار به ازدواج خود در بیاورند.
این سنت از مدت ها قبل در میان مردم این جزیره که بیش از ۷۵۰,۰۰۰ نفر جمعیت دارد رواج داشته است. در ویدیوی تازه ای که از عروس دزدی در این جزیره منتشر شده، دیده می شود که یک زن جوان در اوج درماندگی گریه می کند در حالی که توسط ۵ مرد به اجبار به داخل یک خانه منتقل می شود. در یکی از روزهای ماه ژوئن، مردی یک اسب را به حصار خانه زنی ۲۱ ساله به نام راتی در روستای دامکا در سومبا بست. بر اساس سنت عروس دزدی در سومبا این کار بدان معناست که دختری در این خانواده بر اساس سنت kawin tangkap به معنای «عروس گرفتن» انتخاب شده است. راتی به مدت چند سال در بالی کار و زندگی کرده و اکنون تنها برای چند روز به سومبا آمده بود. او قصد داشت تحصیلات خود را در دانشگاه بالی ادامه دهد اما رویاهای او زمانی به یاس تبدیل شد که گروهی از مردان او را صبح زود در خانه یکی از دوستانش ربودند.
دوست او در این باره چنین گفته است: «او جیغ می زد و فریاد می کشید که نمی خواهد برود، که هنوز می خواهد درس بخواند اما مردان او را به خانه مرد جوانی به نام نالا در حدود یک کیلومتری از اینجا بردند». بعد از بردن راتی به خانه آن مرد جوان، زنی از خانواده نالا مقداری آب روی پیشانی او می پاشد. بر اساس سنت عروس دزدی در سومبا این آب برای آرام کردن عروس دزدیده شده بوده و باعث رضایت او می شود. خانواده دو طرف بعدازظهر همان روز با هم به توافق رسیده و برای ازدواج نالا و راتی رنامه ریزی می شود بدون اینکه راتی بتواند شکایتی از این موضوع داشته باشد. یک هفته پس از دزدیده شدن راتی، زنی دیگر در روستا دزدیده شد. ماوار ۲۳ ساله در حال شیر دادن به پسر ۱۰ ماهه اش در خانه برادرش بود که بودی و چند مرد دیگر ناگهان وارد خانه شده، بچه را از آغوش او گرفته و مادر را ربودند.
یکی از شاهدان عینی ماجرا می گوید: «او از دست مردی به مرد دیگر منتقل شده و به داخل وانتی که در ۲۰ متری خانه پارک شده بود برده شد». پدر و برادر ماوار که در خانه بودند سعی کردند مانع از این کار شوند اما نتوانستند از پس تعداد زیاد آن ها برآیند. دزدیدن زنان دارای شوهر در سومبا به ندرت رخ می دهد اما شوهر ماوار در هنگام دزدیده شدن همسرش در جزیره مجاور کار می کرد و ربایندگان احتمالاً فکر کرده بودند که ماوار مجرد است. در جریان ۳۰ دقیقه انتقال ماوار به روستای بودی، مردان به ماوار دست درازی کرده که باعث پارگی و خونریزی محل بخیه های جراحی سزارین او شده بود. در ادامه ماجرا به پلیس اطلاع داده شده و آن ها توانستند ماوار را به خانه بازگردانند.
سنت Kawin tangkap در ابتدا معمولاً برای بردن عروس به خانه داماد با اطلاع و رضایت خانواده عروس انجام می شد اما هیچگاه رضایت خود عروس در این سنت ملاک نبوده است. با گذشت سال ها این سنت از هدف اصلی خود منحرف شده و مردان ثروتمند و دارای مقام سعی کردند هر زنی که دوست داشتند را به اختیار خود درآوردند بدون اینکه نیازی به کسب رضابت خانواده او باشد. البته بعد از دزدیدن عروس، داماد موظف است مبلغی به عنوان جریمه یا denda adat و مبلغی به عنوان مهریه یا belis به خانواده او بپردازد. جریمه عروس دزدی در سومبا معمولا شش رأس اسب سومبا به ارزش هر کدام ۳۵ میلیون رویپیه (۲,۴۰۰ دلار) و ۵ بوفالو هر کدام به ارزش ۱۷ تا ۲۵ میلیون روپیه است که در مجموع به ۳۰۰ میلیون روپیه یا ۲۰ هزار دلار بالغ می شود.
بدین ترتیب عروس دزدی به ابزاری برای نشان دادن ثروتمند بودن و بدین ترتیب فخرفروشی افراد تبدیل شده است. در بدو ورود، عروس معمولاً مورد تجاوز قرار می گیرد و بدین ترتیب چاره ای جز ماندن و رضایت به ازدواج با رباینده خود ندارد. اندی مرد دیگری است که سال گذشته به برادر کوچکترش کمک کرد دختر دایی اش را بدزدد: «او چاره ای نداشت زیرا پدر خود دختر از او خواسته بود این کار را بکند، که عموی ماست. در فرهنگ سومبا، دایی ها چشمه زندگی به شمار می آیند. زندگی ما به سعادت ختم نمی شود مگر اینکه خواسته های او را اجرا کنیم». در گذشته خانواده های ثروتمند سومبایی برای این که ثروتشان در خانواده باقی بماند با دختر دایی های خود ازدواج می کردند. گفته می شود که بیش از ۶۰ درصد ساکنان روستای اندی به این شیوه ازدواج کرده و هیچکدام از هم جدا نشده اند.
منبع: روزیاتو
چند روز بعد از انفجاری که در بندر بیروت رخ داد و این شهر را به یک ویرانه تبدیل کرد، و در سایه همه اخبار و شایعاتی که پیرامون آن شکل گرفت، برخی از کاربران فضای مجازی خبری را دست به دست می‌کنند که مفاد آن سیلوهای گندم در بندر بیروت است که با وجود ویرانی بزرگ، هنوز سالم مانده است و ادعا می‌شود این سیلوها از دستاوردهای حکومت عثمانی است که در دهه دوم قرن بیستم بر لبنان حاکم بوده است. اما این خبر درست نیست و این سیلوها در اواخر دهه شصت قرن بیستم و نیم قرن پس از پایان حکومت عثمانی در لبنان ساخته شده است.
در یک پست منتشر شده که هزاران کاربر در فیسبوک، توییتر و اینستاگرام رد و بدل می‌کنند و در میان آنها برخی از چهره‌های معروف رسانه‌ای‌هم وجود دارند ادعا کرده بودند که این سیلوهای مقاوم، به دوران حکومت عثمانی تعلق دارد، اما پس از افشا شدن حقیقت، آنها پست‌های خود را پاک کردند. برخی از سایت‌ها هم پیشتر گفته بودند؛ عثمانی‌ها ۲۰۰ سال قبل این سیلوهای بتونی را که تقریباً در مقابل قدرت انفجار سالم مانده‌اند، ساخته‌اند.
برخی نوشتند: اگر ترکیه چیزی در این بحران کسب نکرد، در عوض جان آدم‌های بسیاری را نجات داد؛ که در واقع این جمله اشاره‌ای به سیلوهای سالم مانده در انفجار بودند.
این سیلوها عثمانی نیست
با وجود اینکه بیروت میراث معماری غنی را از دوران عثمانی‌ها در خود جای داده و قصرها، زیرساخت‌ها و باغ‌های فراوانی در لبنان وجود دارد، اما این سیلوها ربطی به دوره عثمانی‌ها ندارد، زیرا سبطره عثمانی‌ها بر لبنان در سال ۱۹۱۸ میلادی به پایان رسید. در واکنش به این خبر، موسی خوری که در بین سالهای ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۷ مدیر سیلوهای بیروت بوده گفت: این خبر نادرست است.
او در مصاحبه با آژانس فرانس‌پرس افزود: ساخت این سیلوها در سال ۱۹۶۵ آغاز شده و در سال ۱۹۶۹ پایان یافته و کویتی‌ها در ساخت آن نقش داشته‌اند. سهیل منیمنه که در حال حاضر ریاست انجمن "تراثنا‌بیروت" ـ که متخصص در مستند کردن تاریخ بیروت است ـ بر گفته‌های موسی‌خوری صحه می‌گذارد.
او افزود: سیلوها تقریبا در سال ۱۹۷۰ میلادی ساخته شده‌اند و پیش از آن در انبارهای کوچک ساخته شده در سال ۱۹۴۸ میلادی نگهداری می‌شدند.
مورخ و استاد دانشگاه حسّان‌حلاق که چند کتاب درباره تاریخ بیروت نوشته می‌گوید: در اواخر قرن بیستم بندر بیروت توجه زیاد دولت عثمانی را به خود جلب کرد به ویژه در دوران سلطان عبدالحمید الثانی و از آن پس از یک بندر کوچک به یک بندر به معنای واقعی کلمه تبدیل شد و در آن سازه‌های مهمی مثل کرنتینا (قرنطینه) و بانک عثمانی بنا و مرکزهایی در بندر برای کالاهای مخصوص ساخته شد؛ همانند منطقه پیاز و هندوانه و چوب و گندم و ... .
او افزود: با وجود این سیلوهای یاد شده عثمانی نیستند و در دهه های اخیر ساخته شده‌اند.
