جنگل جان مرا آتش عشق تو خاکستر کرد؟

• گوش کن، دور ترین مرغ جهان می‌خواند
• شب سلیس است، و یکدست، و باز
• شمعدانی‌ها
• و صدادارترین شاخه فصل،‌ماه را می‌شنوند
• پلکان جلو ساختمان،
• در فانوس به دست
• و در اسراف نسیم،
• گوش کن، جاده صدا می‌زند از دور قدم‌های ترا
• چشم تو زینت تاریکی نیست
• پلک‌ها را بتکان، کفش به پا کن، و بیا
• و یا تا جایی، که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد
• و زمان روی کلوخی بنشنید با تو
• و مزامیر شب اندام ترا، مثل یک قطعه آواز به خود جذب کنند
• پارسایی است در آنجا که ترا خواهد گفت:
• بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه عشق تر است.

دلم می‌خواهد بزنم بیرون از سرم -زمانی رویایی داشتم

شاید که زمین معلق است در هوا، نمی‌دانم من.
شاید ستاره‌ها برش‌های کاغذی کوچکی هستند،
که قیچی غول پیکری بریده باشدشان، نمی‌دانم من.
شاید که ماه اشکی ست در آسمان، نمی‌دانم من.
و شاید خداوند آوایی‌ست ژرف، که ناشنوایی شنیده باشدش،
من نمی‌دانم.شاید که هیچ کس نیستم من.
البته، پیکری دارم ،که قادر به گریختن نیستم از آن.