بیدار شد جنگل، همه بیدار شده‌اند

با سلامی سوی تو می‌آیم،
که بگویم خورشید برخاست،
که او به انوار گرمش،
به روی برگ‌ها تپیدن گرفت،
که بگویم بیدار شد جنگل،
همه بیدار شده‌اند،
هر شاخه‌ای و پرنده‌ای،
از خواب جسته،

هرگز تنها نخواهی ماند

هرگز تنها نخواهی ماند،
هنگامی که خزان سر می رسد،
آوای آن را می شنوی از اعماق.
هر آنچه به زردی گرائیده،
تپه ها را اینسو و آنسو می کند،
با هیایو یا در سکوتی از پس آذرخش،

شعله‌ی تو را می‌شناسم،خورشید گیتی!

خسته‌ام از زندگی و نیرنگِ آرزو‌ها وقتی که در جدالِ جان،
مغلوب‌شان می‌شوم و روز و شب ،
دیدگانم را می‌بندم و گه‌گاه ،
غریبانه چشم می‌گشایم.
ظلماتِ زندگی هر روزه نیز تیره‌تر است ،

گربه ای پشمالو کف دستم را لیس می زند

به خود یاد دادم عاقل باشم و ساده زندگی کنم

به خود یاد دادم که عاقل باشم و ساده زندگی کنم،
به آسمان بنگرم و خدا را شکر گویم،
دم غروب انقدر راه بروم،
که خسته شوم و جان نداشته باشم به دلواپسی ها گوش دهم.

برخی را الهه و معجزه‌ای. مرا اما دوزخی و عذاب

نوا‌ های پنهانت از تقدیری شوم خبر میدهد

در نوا‌ های پنهانت از تقدیری شوم خبر می‌رسد.
تمامی پیمان‌ های قدیسی نفرین می‌شوند.
و سعادت حرمت از کف می‌دهد.
و چنان نیروی گیرایی در آن‌ها می‌گذرد،